Cairo, Egypte van 11 t/m 21-12-2019

Woensdag, 11 december 2019. 
Vliegticket geboekt naar Cairo, ik wil de Pyramides zien. Ik denk hiervoor aan 2 weekjes wel genoeg te hebben want ik ben geen liefhebber van aan strand liggen bakken/braden. Bij binnenkomst van een niet EU-land kunnen ze vragen naar een bewijs dat je het land ook weer uitgaat, dus ook maar gelijk een vliegticket geboekt voor India, voor de 21ste december. 

Hostels zijn zowel in Egypte als verder overal in Azië ontzettend goedkoop. Mijn ervaringen met slaapzalen voor 3-5 euro in de Oostbloklanden zijn altijd goed geweest, dus in Cairo gekozen voor een vrouwen slaapzaal voor een zeer kleine prijs. De recensies op Booking.com zagen er goed uit, gemiddeld 8,5 en het hostel had een keuken waar je zelf kunt koken, een restaurant, een airport transferservice, WiFi overal, dus ook op de slaapzalen enz. Bij aankomst in Cairo begon de afbrokkeling van mijn vertrouwen al, ik had met het hostel afgesproken dat ik zou bellen als ik door de douane heen was, dan zou er binnen 20 minuten een transferbusje van het hostel me ophalen. Maar toen ik belde kreeg ik te horen dat er geen taxi en/of busje beschikbaar was. En daar sta je dan, met ongelooflijk veel mannen om je heen die je toeroepen dat zij het beste taxi-aanbod hebben van allemaal. Ondanks het vroege uur (ergens tussen 05.00 en 06.00 uur) was het er overvol met naar passagiers zoekende taxichauffeurs. Maar in Egypte gaat dat net even anders als bijv. in Nederland. Het zijn gewoon oude in elkaar gedeukte auto's, geen taxi-teken of taxi-bordjes erop, geen meters, je moet van te voren een prijs afspreken en hopen op een goede afloop..... Ik heb toch maar niet zelf een keuze gemaakt uit de minstens 100 om aandacht schreeuwende taxi-chauffeurs en gewacht tot de taxi-info-balie openging en daar een prijs afgesproken voor mijn taxirit en dat is verder ook goed gegaan. Chauffeur kon alleen wel de juiste straat maar niet het hostel zelf  vinden en ik heb hem uiteindelijk het hostel laten bellen zodat die konden uitleggen waar het precies was. Dat zou ik NOOIT alleen gevonden hebben. Een smal donker steegje en helemaal achterin een ander steegje welke naar de ingang van een oud pand leidde. De chauffeur is lopend mee gegaan tot ik in de lift stond en toen heb ik hem toch maar weg gestuurd. Ik wilde op wereldreis, dan moet ik mezelf vanaf hier toch kunnen redden....  In tegenstelling tot bijv. Rusland en meer Oostbloklanden was hier achter de vieze voorgevel geen net hostel maar een even smerige boel als buiten. Ik was kapotmoe en heb er dus wel wel een paar uur geslapen maar daarna gelijk een andere slaapplek gezocht op internet. Ik ben best wel wat gewend wat slaapzalen en gezamenljke badkamers betreft, maar dit was zelfs mij te gortig. Bovendien was er geen keuken, ook geen restaurantje, geen internet op de slaapzaal, bijna geen internet bij de receptie, geen ophaal transfer vanaf vliegveld, dus ik vermoed ook geen brengtransfer aan einde van mijn Egypte verblijf. Bovendien vond ik de ingang via 2 donkere nauwe steegjes niet prettig dus dit vieze hostel geannuleerd en alleen een nacht betaald en na een paar uur slapen 's middags op weg naar het volgende hostel. Dat zou vlakbij moeten zijn, dus gewoon rugzak om en lopen. Ik was door de vermoeidheid vergeten hoe het verkeer 's morgens vroeg bij aankomst al een giga chaos was gebleken. Op het midden van de dag was het nog een graadje erger. Het is gewoon een constant getoeter, iedereen haalt elkaar rechts en links in, voetgangers lopen erg veel gewoon op de rijweg want bijna alle trottoirs zijn vol gaten en kuilen en rotzooi en slapende zwervers. Bij oversteken moet je zigzaggend tussen de toeterende wagens door. Maar alles went, dus al gauw zigzagde ik ook en liep ik ook gewoon op straat en niet op het trottoir. Het andere hostel was maar een paar euro duurder maar was verder gewoon goed voor dat geld. Plus dat ik bij hostel nr.1 's avonds niet de straat op zou gaan, dat kan hier wel. Er zit zelfs 24u een portier bij de ingang van het gebouw.

Na inchecken nog even door dit oude centrum gekuierd. Heel veel zwerfhonden en nog veel meer zwerfkatten, veel gehandicapte bedelaars, veel kuilen in de weg, veel rotzooi, veel toeterende auto's, 10x meer mannen op straat dan vrouwen, 99% van de vrouwen draagt of een hoofddoek, of een boerka, eigenlijk heet dat een nikab (boerka bedekt ook de ogen met gaas, nikab geeft een spleet voor de ogen). Ik viel dus op en dat voelde niet prettig. Terug naar het hostel en lange zigeunerachtige rok aangetrokken (speciaal hiervoor bewaard en meegenomen) en mijn lichte haren weggestopt onder een hoofddoek. En dat werkte, werd minder aangesproken nu en voelde me er zelf ook prettiger bij. 

Die woensdagavond vlakbij het hostel wat gegeten, mijn laatste maaltijd was van vrijdagavond, daarna alleen maar brood gegeten, dus had er wel trek in. Gelijk weer wat geleerd voor een volgende keer:  niet aan het raam gaan zitten! Er werd een paar keer op het raam getikt en dan staat daar een bedelaar je aan te kijken en een beweging te maken met zijn handen dat hij geld wil om ook te kunnen eten. Ik had hier minder moeite om weg te kijken dan eerder op de dag bij de gehandicapte bedelaars. Die vragen niks, en kijken ook niet op maar liggen op een vies vodje of een stuk karton met maar een been, helemaal zwart alsof dat been er ook elk moment vanaf kan rotten, of helemaal geen benen, die vragen dus niks maar daar ben ik wel van geschrokken. Vieze etterende open wonden in benen en armen, uitgeholde gezichten. En iedereen loopt er langs alsof er niks aan de hand is......

In het hostel 's avonds dit reisblog begonnen. Wist voor mijn vertrek nog niet zeker of ik een reisblog zou bijhouden, maar weet nu zeker dat ik dit wel moet doen om niks te vergeten voor mezelf. Zo ontzettend veel indrukken en dit was pas de eerste dag. Het intikken van de verhalen zal geen probleem zijn, weet alleen niet of het op internet inladen met dit superslechte internet in Cairo wel mogelijk zal zijn. Geen foto's van Egypte tot nu toe, had er wel willen maken maar het waren steeds situaties dat het niet fatsoenlijk zou zijn om daar een foto van te maken. De vrouwen in groepjes met boerka's en vaak met giga grote zakken los op hun hoofd, de armoede van de bedelaars, de rotzooi en kuilen op de trottoirs, de 2 soms 3 rijen geparkeerde auto's waardoor de binnenste rijen dus niet weg kunnen, de karren met heel erg hoog opgestapelde rotzooi, de auto's met een stuk of 6 volwassenen erin, plus nog wat kinderen op schot en de rest van de ruimte opgevuld met tassen, de chaos van voorbijrazend verkeer, toeterend en zigzaggend inhalend met daar tussendoor overstekende mensen, de aan waterpijpen lurkende mannen die op de stoep zitten op een formica stoeltje met een gamel iets erbij wat als tafeltje dient met een glas thee erop, enz. enz.  

Donderdag, 12 december 2019
Vandaag lopend naar het Egyptische museum geweest. Zeer de moeite waard. Moest er om 17.00 uur uit en had nog wel even willen blijven, nog lang niet alles gezien. Natuurlijk wel de kopstukken, het graf van Toetanchamon, het masker van "Toet", vele kleurrijke mummiekisten en gemummificeerde resten van volwassenen tot babies. Uiteraard ook veel juwelen/sierraden en gereedschap enz. Ik heb me er geen moment verveeld, was jammer dat ik (en met mij vele anderen) om 17.00 uur met lichte dwang naar buiten geschoven werden, ik had ook nog graag in de museumwinkel willen rondsnuffelen. Door dat geslenter natuurlijk kapotmoe en na aankomst in hostel "even" op bed gaan liggen en natuurlijk pas tegen middernacht wakker geworden. Dat scheelt weer in etensgeld :) 

Vrijdag, 13 december 2019
Bedoeling was om vandaag naar de Nationale Bibliotheek te gaan, maar was vergeten dat vrijdagen hier de heilige dagen zijn en alles was dicht, ook de bibliotheek. Dus dat wordt uitgesteld voor een andere keer. Buiten was het 's morgens erg rustig. Bijna geen vrouwen op de weg, wel mannen maar niet zoveel als de dag ervoor. De hele ochtend was de Islamitische kerkdienst erg luid overal in de straten te horen en op sommige plekken lagen grote stukken vloerbedekking (die er gisteren echt niet lagen) waarop groepen mannen in rijen stonden, ik schat per groep wel minstens 50 man, die knielden dus allemaal tegelijk voor gebed. Ik heb uiteraard ook moskeeën van buiten gezien, bij elke moskee was politiebewaking. Voelde me beetje een indringer dus ben maar terug naar hostel gegaan en pas in de loop van de middag weer naar buiten. Straatbeeld was nu compleet anders. Winkels open en straten tjokvol met mannen, vrouwen en kinderen. Eigenlijk was dit de eerste keer dat ik kinderen zag. Duidelijk gezinswandelingetjes in zondagse (nou ja eigenlijk vrijdagse) kledij. Ben naar een auto-markt gegaan, heel veel straatkraampjes met auto onderdelen en heb daar wat rondgevraagd naar kentekenplaten. Via google translate in Arabisch schrift een tekst opgesteld met uitleg dat ik een kentekenplaten verzamelaar ben en of ze Egyptische kentekenplaten voor me hadden. Nee dus, schijnt erg moeilijk te zijn. Terwijl bijna alle straten in deze oude wijk vol staan met wrakken die nooit meer in staat zullen zijn om te rijden, maar wel nog voorzien zijn van de kentekens. Morgen maar eens vragen aan mijn Bawaab (portier van het gebouw), die weten nogal veel van de buurt waar ze werkzaam zijn. Me ook laten informeren over tours naar o.a. de Pyramides, dat staat nu voor zaterdag op het programma. Met een prive gids met de auto, scheelt niet zoveel in prijs als zelf met openbaar vervoer gaan, maar dat is toch een hele uitzoekerij, de Pyramides liggen natuurlijk niet naast elkaar, dus je moet diverse afstanden openbaar vervoer uitzoeken en (ook niet onbelangrijk) ook weer in je hostel in Cairo kunnen terugkomen. Vandaar prive gids, zoals overigens bijna iedereen doet. 

Het hostel waar ik naartoe verhuisd was bleek niet het hostel te zijn welke ik geboekt had. Er zitten in dit gebouw 2 hostels op dezelfde verdieping en ik ben met mijn moede lijf het eerste de beste hostel binnengegaan wat ik bij aankomst op die verdieping tegenkwam en gezegd dat ik gereserveerd had. Ze konden niks van mij vinden, ik heb ze mijn boeking bevestiging op de telefoon laten zien (daarop stond ook de naam van het hostel) maar ze konden nog steeds niets vinden. Aangezien ik ervan overtuigd was dat ik in mijn recht stond heb ik toch om een kamer gevraagd en die ook gekregen. Prijs betaald zoals was afgesproken in het boekings bevestigings formulier. Na 2 dagen kreeg ik bericht van Booking.com dat ik niet was komen opdagen in het door mij gereserveerde hostel. Om een lang verhaal kort te houden, ik had eigenlijk een deur verder moeten gaan, dat was het juiste hostel. Ik was teleurgesteld dat de mensen van het "verkeerde" hostel mij niet gezegd hadden dat ik bij de buren moest zijn, zij hadden immers ook de naam van het goede hostel gezien. Nu had ik betaald t/m de 21ste en was bang dat ik mijn geld niet zou terugkrijgen als ik verhaal zou gaan halen. Maar het bleef me de hele dag irriteren dus toch navraag gedaan bij de receptie en na wat Arabisch heen en weer geschreeuw tussen twee mannen en de vrouw van de balie kreeg ik toch de nog niet benutte nachten terugbetaald..... Ik ben dus alweer verhuisd, naar de buren en dit hostel is nog weer beter want omdat ik zo eerlijk was om alsnog bij hen aan te komen kreeg ik een upgrade en heb nu een eigen slaapkamer met badkamer, wow wat een luxe :)

Zaterdag, 14 december 2019 
Bedoeling was Piramids vandaag met een gids, maar die maakte mij erop attent dat op zaterdag het erg druk is vanwege de vrije dag voor Egyptenaren. Daarom uitgesteld naar dinsdag. Vandaag met dezelfde gids vanaf 13.00 uur de binnenstraatjes van Cairo doorgecrost. Een fantastische tijd gehad en erg veel gezien en gedaan wat ik als toeriste niet alleen had kunnen doen, niet had kunnen vinden en niet gedaan zou hebben. Via de meest smalle straatjes binnendoor gelopen en me verwonderd over de oudheid van de huizen of hoe je die bouwsels ook nog mag noemen. Veel plastik en golfplaten en 200% kapot overal. Soms staat er alleen nog een deur en de rest is opgevuld met karton en plastik. En overal katten, katten en katten. Ik heb een moskee van binnen gezien, het was niet gebedstijd dus ik mocht naar binnen. Schoenen uit en hoofddoek stevig om. Kreeg daar een uitleg van de gids over de Islam, dat duurde erg lang en ik was bang dat hij de hele dag godsdienstige betogingen zou houden en kreeg al bijna spijt van mijn beslissing om een middag met deze gids op te trekken. Maar na de godsdienstles in de moskee was dat gelukkig over. Hij vroeg mij of hij 10 minuten mocht hebben om zijn gebed te doen want dat moet 5x per dag en omdat hij met mij op pad ging zou het voor hem moeilijk worden om de 5x te halen. Natuurlijk geen probleem, ik zat op een stoeltje te wachten en keek toe. Eerst het uitgebreide wasritueel en daarna het gebed, voelde me een beetje oneerbiedig om daar te zitten kijken maar mijn ogen dicht doen leek nog stommer, dus ik heb het maar uitgezeten. Daarna de rest van de moskee bewonderd en veel interessante info gekregen. Bij een andere moskee zijn we in een van de minaretten geklommen waar je een mooi uitzicht had over de kronkelige straatjes eronder. Veel koopwaar, veel mensen (geen toeristen hier) en natuurlijk weer veel katten. Ook duidelijk dat er niet alleen veel afval op straat is maar ook op de daken van de huizen. Leek wel een grote vuilnisbelt van boven af gezien. Was een moeilijke klim omhoog, heel smal en natuurlijk rondlopende trap en op de meeste plekken gewoon stikdonker, bovendien was de treehoogte twee maal van wat wij gewend zijn en ook nog onregelmatig. Maar het uitzicht was de moeite waard en bij afdalen heb ik mijn zaklamp gebruikt en ben achteruit naar beneden gegaan.  Tijdens die middag op veel plekken thee gedronken, gewoon in cafe's maar normaliter komen daar alleen mannen (en katten) dus was bijzonder dat ik daar ook binnen kwam. De gids nam in elk cafe ook een waterpijp en ik heb me dat laten uitleggen hoe dat werkt. We hebben ergens Egyptisch gegeten in een "restaurantje" , ik had vlak daarvoor de vis, kip en lamsvlees buiten in de zon zien liggen, in goed gezelschap van vliegen (en katten) en vreesde het ergste. Op de wat wil je eten vraag heb ik geantwoord, iets Egyptisch, verras me maar. En het werd lamsvlees en een salade, ik heb er een foto van gemaakt, maar foto's inladen bij dit blog gaat niet in Egypte, misschien als ik in Indië aankom. Met het lamsvlees van buiten in de zon in gedachten bedacht ik me dat dit gebraden was, dus alle bacteriën dood, dus toch maar opgegeten. Salade ook een beetje maar daar kon ik als excuus aangeven dat ik te veel pikante saus erover heen had gedaan (dat deed de gids, dus ik aapte hem na, bleek scherpe chilisaus te zijn). Gelukkig was de fles water op tafel verzegeld, dus ik heb wel een halve liter veilig water kunnen drinken. We zijn bij een van de drie overgebleven stadsmuurpoorten geweest en het verhaal daar had ik al gelezen op internet en het was interessant om alles in het echt te zien met nogmaals de uitleg van de gids. Ik heb die middag in een gewone taxi gereden, een stuk in een gezamenlijke taxi, dat is een minibusje, in NL geschikt voor 8-9 personen en daar kan je instappen als er nog plek is, en wij zaten er geloof ik met 14 man in, ik heb veel gelopen, en ook nog in een tuktuk (bromfiets met overdekte kar eromheen gebouwd) gereden. De tuktuks rijden in de smalle straten waar geen auto's kunnen komen. Maar daar komen wel brommers en karren met ezels of paarden en heel veel mensen en de straatwaar vanuit de "winkels" ligt verder uitgestald op de straten en natuurlijk daar tussendoor de katten. En die tuktuks proberen zo hard mogelijk te rijden en uiteraard constant te toeteren. Ik snap nog steeds niet hoe ik heelhuids die tuktuk-rit heb overleefd..... Gids was aardig en zorgde goed voor me. Bij alles vroeg hij of ik wel ergens heen wilde, of ergens naar binnen wilde en overal werd de gids herkend en begroet. Voor zonsondergang zijn we in een taxibusje naar boven gereden naar de rand van de heuvels aan de rand van Cairo. Van daar heb je een prachtig uitzicht over de hele stad met in de verte de contouren van de Pyramides en een prachtige zonsondergang achter de Pyramides. Er staan daar stoeltjes op de rand van de berg, er is een toiletwagen (ik ben maar niet naar binnen gegaan, leek me niet verstandig) en je kunt er thee en waterpijp krijgen. Dus we hebben daar heerlijk relaxed wat uitgerust en van het uitzicht genoten. Om 09.30 heeft de gids me netjes bij mijn hotel afgeleverd. Kapotmoe maar prachtige ervaringen rijker.....

Zondag, 15 december 2019 
Vandaag gewoon lekker alleen op pad. Ik voel me al vrijer en beweeg me als een local, zigzag zonder moeite tussen het verkeer door, trek me niks aan van het getoeter en weet al een beetje de weg wat de grote straten betreft. Als je eenmaal in de kleine straatjes beland, dan kan het wat langer duren voordat je weer in de herkenbare gedeeltes uitkomt, maar ook daar ga ik nu gewoon naar binnen en voel me veilig en goed. Ik probeer wel niet op te vallen, dus draag elke dag mijn dikke fleece vest, want ik heb eigenlijk alleen maar T-shirts met korte mouwen bij me. En het is hier 21-25 graden, dus dat fleecevest is waaaaarmmmm maar ik kan echt niet met blote armen hier lopen. Hoofddoek in kleine straten wel om, in grotere winkelstraten loop ik soms zonder, maar wel met fleecevest aan. Toch wordt ik duidelijk als toeriste herkend en wordt ik de hele dag nageroepen. Meestal met de woorden "welcome in Egypt" misschien vriendelijk bedoeld maar na 500x "welcome in Egypt"  weet ik het wel .....

Ik ben vandaag naar de publieke bibliotheek gegaan, ruim een uur lopen en ik was trots op mezelf dat ik het gevonden had. Daarbij de Nijl overgestoken, dus die heb ik nu ook gezien, maar midden in de stad is dat natuurlijk gewoon een rivier met een brug erover, niks bijzonders. De bibliotheek viel erg tegen. Prachtig gebouw van buiten, maar niet zo groot. Entree was 2 Egyptische pond, omgerekend ongeveer 11 eurocent, ik denk dat het innen van het geld meer kost dan de opbrengst ervan. Binnen eerst naar toilet gezocht, gevonden maar ik mocht van die dame die daar zat absoluut NIET naar binnen. Daarna de boekenkamers bekeken, dat waren er echt maar erg weinig en meest in Arabisch. Boekenkasten en ook de boeken waren oud en onverzorgd, het was er smerig en er waren echt maar erg weinig boeken. Er was ook een afdeling waar mensen achter computers zaten en daar was het een grote spagetti-boel van bedrading. Veel van de mensen die daar zaten (mannen en vrouwen) hadden hun telefoon ingestoken in een van de stopcontacten dus ik vroeg netjes en beleefd met gebarentaal of ik dat ook mocht doen. Nee, dat was absoluut niet mogelijk. Kortom, bijna geen boeken, smerig en onoverzichtelijk, onvriendelijke mensen, een tegenvaller. Mijn telefoon was bijna leeg en ik had die nodig voor navigatie voor de terugweg. Mijn extra accu lag nog aan de lader in mijn hostelkamer. Gelukkig was de terugweg makkelijker dan de heenweg, dus ik ben uiteindelijk wel op bekend terrein gekomen en dan weet ik ook de weg naar het hostel. Ik vergeet dus hierna nooit meer mijn reserve accu mee te nemen !

Maandag 16 december 2019 
Na de tegenvaller van gisteren met de bibliotheek vandaag op zoek naar de boekenmarkt. Volgens mijn navigatie systeem zou ik gemakkelijk moeten kunnen vinden, een bekende grote straat uitlopen tot aan het park, park doorlopen en aan andere kant van het park is de boekenmarkt. Tot aan het park ging het goed, Bij binnengaan park werd ik nageroepen door 2 mannen, maar dat gebeurt eigenlijk constant dus ik loop dan gewoon door. Bleek dat je entree moet betalen voor het park ! 5 Egyptisch pond, duurder dan de bibliotheek :) Kom ik aan de andere kant van het park is daar de uitgang versperd door een muur . Gewoon een hoge stenen muur opgetrokken achter de ijzeren uitgangspoort. Ik heb nog langs de zijkanten geprobeerd, maar je kon verder nergens naar buiten. Dus weer terug naar de ingang en van daaruit geprobeerd via omweggetjes toch bij de boekenmarkt te komen. Dat is met toch wel behoorlijk wat zoeken gelukt en gelukkig maar want dit had ik niet willen missen. Het was een overdekte markt, en bijzonder groot voor een permanente boekenmarkt. Inhoud varieerde van ouwe meuk tot moderne boeken, soms ook in de Engelse taal. Maar toch meest ouwe meuk en Arabisch. Maar heerlijk om er tussendoor te schuifelen. Het rook er ook naar boeken, waarschijnlijk schimmel van de ouwe meuk, maar rook toch wel lekker. Mijn boekenfiasco van zondag was gelijk vergeten. 

Op weg naar huis kreeg ik een telefoontje van de gids met de vraag of hij morgen mijn gids kon zijn om naar de Pyramiden te gaan, hij was in de buurt en nodigde me uit om ergens thee te gaan drinken. Dat heb ik wel gedaan maar vooraf wel gezegd dat ik hem voor vanavond niet als gids ga betalen. Dat was ook niet de bedoeling. Voor morgen een gereduceerde prijs afgesproken, dus ik ga toch onder begeleiding.  Wel duidelijk gemaakt dat ik absoluut niet ga kameelrijden. In de eerste plaats omdat het kameelrijden door toeristen de slechte verzorging van kamelen door hun eigenaars in stand houdt en ook omdat ik geen zin heb ik dat geschommel en daarna nog paar dagen pijnlijke plekken en stijfheid. Dus geen kameelrijden (en straks in India geen olifantenritjes of foto's met tijgers en meer van die dieronvriendelijke toeristen dingen). Na een uurtje met de gids in cafe's die andere toeristen nooit van binnen zullen zien, en dat waarschijnlijk niet eens willen, maar ik vind zoiets prachtig.... uiteraard weer thee en voor de gids thee en een waterpijp. Ik drink die Egyptische thee, maar zonder suiker. Zit in kleine glaasjes en de locals gooien er dan nog minstens 3 scheppen suiker in, brrrr….. ik drink wel hun thee, maar geen suiker. 

Morgen dus de Pyramiden en de Sfinx   :)

Dinsdag, 17 december 2019 
Afgesproken om 09.00 uur bij de metro, maar kreeg telefoontje dat de gids wegens persoonlijke omstandigheden vandaag niet met me mee kon. Hij stelde voor dat hij me wel naar de Pyramiden zou brengen en dat een hem bekende andere gids het daar zou overnemen. Ik heb geprobeerd aan te geven dat ik best alleen kan maar daar wilde hij niks van weten. Uit schuldbesef dat hij zijn afspraak niet kon nakomen wilde hij me minimaal wel zelf begeleiden naar de ingang van het Pyramiden complex. Dus zo geschiedde. Niet met de metro zoals ikzelf gedaan zou hebben en vanaf laatste station nog een 3 kwartier met een local busje maar vanaf Cairo de hele rit in een klein taxibusje. Goedkoper dat wel, maar ik had graag de route willen doen metro-gewone bus, zodat ik op de terugweg al een beetje zou weten hoe en wat. Bij de ingang van de Pyramiden heeft hij een kaartje voor me gekocht, als Egyptische gids met ID krijgt hij dat stukken voordeliger dan wanneer ik als toeriste aan de kassa zou staan, dat viel dus weer mee. Ik had al aangegeven dat ik het van daaruit wel alleen zou redden, dus hop door de ingang van het Pyramiden complex en dan sta je letterlijk in de woestijn. Raar idee dat achter de muur van het Pyramiden complex gewoon een woonwijk is met huizen en verkeer.  Je betaalt eenmalig voor het terrein waarop de Sfinx staat en drie grote pyramiden en 3 kleinere (voor de vrouwen) en als je ergens een Pyramide van binnen in wilt moet je extra betalen. Ik heb foto's gezien dat je op je hurken of op je knieën door hele smalle gangen moet kruipen, redelijk steil naar beneden, om in de grafkamers te kunnen komen en ik las in reisblogs van anderen dat dit echt moeilijk, claustrofobisch en pijnlijk was. Bovendien zitten er voor en achter je andere toeristen die je opjagen, je kunt dus niet even uitrusten ofzo. Ik bedacht dat ik met mijn rugzakje en mijn oude botten dat beter niet kon doen :) Dus alleen buiten rondgewandeld en dat was op zich al de moeite waard. De Pyramiden en de Sfinx zijn echt machtig imposant om te zien. Stralend blauwe lucht erachter, gelukkig is het hier nu winter dus "maar" een graad of 20-25, dat is warm genoeg met lange broek, armen bedekt en hoofddoek om. Wat irritant was dat ik om de 5 meter werd aangesproken met de vraag of ik een kameel- of paardritje wilde maken. Nee dus. Ook boden mensen aan om een foto te maken van mij en de Pyramiden met mijn camera  (iPhone) maar ik was gewaarschuwd dat ze pas de iPhone teruggeven nadat je ze betaald hebt voor hun dienst. Wist ook dat men binnen het complex gaan vragen om je entree ticket te mogen zien, ook dat krijg je dan pas terug nadat je een fooi gegeven hebt. Niemand hoeft je ticket meer te zien, maar je hebt het wel nodig voor de uitgang. Dus ik loop overal gewoon door en doe net of ik doof ben. Er waren minder Westerse toeristen dan ik gedacht had. Wel veel mensen, maar meest donkerder van tint. 

Na een paar uur in de zon te hebben gewandeld dan toch maar aan de terugweg begonnen. Voordat je het complex uit kunt moet je door een nauwe straat met souvenirs winkeltjes. Hier heb ik wat kaarten gekocht. In Cairo zelf is niks van souvenirs, er is zelfs geen Toeristenoffice.  Dan de zoek naar de grote straat waar de bussen vertrekken. Niet gevonden. Op de heenweg met de gids waren we zigzaggend door nauwe straatjes gelopen waar veel kamelen stonden (en veel ontlasting) en veel kinderen op straat spelend. Maar dat was echt een doolhof. Dus na 2 straatjes en geen herkenning maar terug naar de ingang van het Pyramidencomplex en met google translate in Arabisch op mijn iPhone de tekst getikt met de vraag hoeveel het kost voor een rit naar het metro station (bij gewone prive taxi). De meeste chauffeurs antwoordden in arabisch dus daar begon ik niet aan. Ze proberen ook allemaal mijn iPhone in hun handen te krijgen om beter te lezen, ook dat liet ik niet toe. . Uiteindelijk een chauffeur gevonden die erg goed Engels sprak, met een nette auto en een redelijke prijs. Tijdens de rit naar het metro station gaf hij aan wat het zou kosten als hij me tot Downtown Cairo zou brengen (dat is mijn hostel) en dat was niet veel meer dus dat heb ik gedaan. Lekker luxe voor echt erg weinig geld. Dan even siësta en natuurlijk zo moe dat ik te laat wakker werd om nog wat te ondernemen, dus dat was het voor vandaag !

Woensdag 18 december 2019
Gisteren had de gids mij gevraagd of er nog plekken waren waar ik graag naar toe zou gaan om te zien of te doen. Ik heb toen aangegeven dat ik een verzamelaar ben van kentekenplaten en dat ik dolgraag een Egyptische kentekenplaat ergens wilde vinden. Ook dat ik in de stad zelf op diverse plekken al navraag had gedaan, ook bij de veiligsheidsman en de portier van mijn hostelgebouw, maar tot nu zonder resultaat. Ook hij vertelde mij toen dat het haast onmogelijk is om een plaat te krijgen, omdat de eigenaars ervan veels te bang zijn voor wat er met de op hun naam staande plaat kan gebeuren. Dat antwoord had ik al vaker gehoord, dus ik was al min of meer ervan uitgegaan dat het niks zou worden. Maar kreeg woensdagmorgen berichtje dat hij “research” had gedaan en misschien nog plekken wist om te zoeken en te vragen. Dus woensdagmiddag met hem op pad. Nou dat was  een middag om nooit te vergeten. Ik dacht onder de indruk te zijn van de inkijk in het leven van de arme bewoners van de Cairo Downtown maar deze middag overtrof alles. We zijn op een paar plekken geweest, meest soort van 1mans garages, dat zijn gewoon soort van winkelruimtes met een rolluik ervoor waar dan giga veel autotroep instond, uiteraard inclusief de nodige smeer en olietroep. Vloeren hebben ze daar niet, gewoon net als de “straatjes” zelf gewoon zand en keien. Dat was wel ongeveer hetzelfde beeld als in Cairo Downtown. Als ik het daar over smalle straatjes had, bedoelde ik eigenlijk ook zandweggetjes met aan weerskanten gedeelten van in elkaar gestortte gebouwtjes waar de mensen wonen en werken en hun winkels hebben. Meer plastic en karton dan stenen. Bij elke garage kregen we thee aangeboden en soms een waterpijp erbij. Dat betekende dus zitten op een gammel krukje en thee drinken en wachten terwijl de gids met de bewoner in het Arabisch in gesprek was. In 2008 is het hele auto registratie systeem vernieuwd. Dat wist ik, ik had me al verdiept in de systematiek daarvan. Elke plaat heeft een kleurcode en dat betekent dan gewone auto, taxi, taxibusje, politie, diplomaat enz. Maar ze hebben in de nieuwe platen ook allemaal een soort chip ingebracht en de plaat blijft levenslang bij de eigenaar en gaat dus bij aankoop van een andere auto op de andere auto, net zoiets als bij de Belgische auto’s. Heb je geen plaat meer nodig, moet je deze inleveren. Niks nieuws onder de zon, Na een aantal bezoeken en de diverse glazen thee, je snapt het al, ik wilde wat van die gedronken thee kwijt. Thee weigeren was natuurlijk geen optie. Dus heb toch de gids maar gewaarschuwd over mijn probleempje. Er was volgens hem nergens in de wijde omtrek een fatsoenlijk toilet en de enige mogelijkheid was om toch gebruik te maken van het toilet van een van die mensen.  Dat dus maar gedaan en er daarbij achter gekomen hoe de indeling van het huis van die mensen is. Achter een gordijn in de garage staat een smoezelig bed, in de hoek een soort van keukentje, vol met allerlei al dan niet al bedorven groente en in een andere hoek een soort van toilet, totaal niet afgescheiden van de rest.

Na veel garagebezoeken (en veel thee) doorgereden naar een plek buiten Cairo, waar de zogenaamde Garbadge people wonen. Bleek een vuilnisbelt te zijn. De garbage people halen vuil op in de stad en nemen het meer hier naartoe en scheidden het en proberen van de opbrengst blikjes en ander nog bruikbaar materiaal te overleven. Ik mocht niet de taxi uit en gevraagd werd om niet te veel naar buiten te kijken. Foto’s maken was uiteraard finaal onacceptabel. Zou ik zelf trouwens ook niet eens gewild hebben, zou respectloos zijn. Dus afwachten in de auto en na 3 stops en de gids pratend met de mannen heeft de gids een telefoontje gepleegd en zijn we terug naar de bewoonde wereld gegaan. Een andere wijk ook met veel autowrakken en soort van garages. Daar kreeg ik een plaat aangeboden van voor 2008, totaal verbogen. Ik vroeg me af hoe ik die zou moeten vervoeren in mijn rugzak. De plaat zou, zelfs goed ingepakt de andere kledingtassen absoluut gaan beschadigen. Te veel scherpe hoeken. Maar weigeren na zoveel moeite…….. Toen vertelde de gids me dat hij een vriend had die de plaat wel mooi recht zou kunnen maken dus de plaat toch maar gekocht.  Had vooraf afgesproken wat mijn maximale bedrag zou zijn, ook afhankelijk van de staat van de plaat. Ik denk dat de gids wat heeft onderhaldeld en en er kwam een voor mij redelijke prijs uit. Achteraf na onderzoek binnen de nummerplaten wereld bleek het zelfs een koopje te zijn.  Dan naar die vriend en die heeft de plaat inderdaad heel mooi recht gekregen. Nog steeds een oud stuk ijzer, maar nu wel mooi vlak. Ook daar weer thee, waterpijp en veel Arabisch moeten aanhoren. Maar ik had mijn plaat 😊. Een prachtige middag, veel indrukken opgedaan die ik niet snel zal vergeten. Na afloop nog ergens wat gegeten, ik denk dat ik een maag van ijzer heb want al dat niet toeristische eten heeft me tot nu toe geen problemen bezorgd.

Donderdag, 19 december 2019 
Laat opgestaan, wat administratie bijgewerkt, wat kleding gewassen (gewoon in de wasbak) en smiddag nog wat buiten rond geslenterd. Niks bijzonders, heerlijk lummeldagje.

Vrijdag, 20 december 2019 
Alweer vergeten dat vrijdag hier de gebedsdag is en veel officiele zaken gesloten. Had naar het postkantoor gewild voor postzegeld voor de kaarten die ik bij de Pyramiden had gekocht. Had naar een internet cafe willen gaan voor wat fotokopieen te maken van mijn visum India en mijn uitreis  van India naar Nepal. Was natuurlijk allemaal gesloten. ’s Middags waren de andere winkels wel open en dus nog wat rondgelopen en afscheid genomen van Downtown Cairo, ’s avonds nog wat gegeten in een half Egyptisch half toeristisch restaurantje. Mijn Egyptische ponden hierbij zo goed als op gemaakt.

Zaterdag, 21 december 2019 
Om 08.00 uur opgestaan, ontbijt in hostel, laatste spullen in rugzak en dan om 09.00 uur met de receptionist van het hostel naar beneden waar de bestelde taxi al wachtte. Receptionist betaalt de chauffeur en hop, op weg naar airport. Goed geregeld. Was niet druk op de weg (zaterdag is geen werkdag in Egypte) dus kwam mooi op tijd aan in Airport. Dag dag Egypte, een fantastisch begin van mijn reis. Zoals ik het gewild had, niet toeristisch en toch veilig en heel heel veel vriendelijke mensen ontmoet (en veel katten....), veel emoties ondergaan over verschil van armoede en rijkdom en me bijna altijd veilig gevoeld.