Week 02, India, Aurangabad en Ellora

Maandag, 6 januari 2020
Vanavond met de nachttrein van Mumbai naar Aurangabad, een ritje van ongeveer 7 uur, vertrek om 21.15 uur, dus nog een hele dag te gaan in Aurangabad. Uitgeslapen, rolkoffertje ingepakt, nog wat gewandeld in de buurt van het hostel. Moest om 10.00 uur uitchecken maar je kunt nog wel de hele dag van de openbare ruimtes van het hostel gebruik maken en je bagage daar laten staan. Omdat ik geen idee heb hoe het groot het station is van waar ik moet vertrekken, besluit ik om op tijd die kant op te gaan. Tuktuk genomen, en in Engels en in Hindu op mijn telefoon laten zien naar welk treinstation ik wilde. Dit is een ander treinstation als waar ik ben aangekomen, dat was hoofd trein station Mumbai, die van vanavond is waarschijnlijk minder groot. Maar potverdorie, die tuktuk chauffeur brengt me naar het hoofd trein station. Ik had het pas door nadat ik was uitgestapt en al had betaald. Vanaf nu neem ik alleen nog tuktuks waarvan de chauffeur redelijk de Engelse taal beheerst. Alweer een les geleerd. Maar ik had genoeg tijd, de rit was erg goedkoop, dus niks aan de hand. Andere tuktuk genomen met Engels sprekende   chauffeur en die bracht me waar ik wezen moest. Niet verwacht maar ook weer bijzonder groot station (om een beter beeld te scheppen, CS Amsterdam treinstation gaat daar 3 of 4 keer in….). Natuurlijk weer moeten zoeken, alle info is in Hindu, ik moet zoeken op treinnr. , maar tijd genoeg en ja, slimme ikke vond het juiste perron een uur voordat de trein zou vertrekken. Ook mijn coupe gevonden, was weer alleen, maar ook hier weer 5 minuten voor vertrek komen er drie mannen binnen. Ik knik netjes gedag en glimlach, maar kreeg totaal geen respons. Deze treinreis zit ik in een klasse goedkoper dan de trein van Delhi naar Mumbai en dat is te zien aan de mensen die in dit gedeelte van de trein stappen. Verder geen stoffen bekleding op de zitbank, maar gescheurd (skai-?)leer, wel 2 lakens per persoon, zelfde hygiënische verpakking in papier als in de duurdere klasse, maar kussensloop oogt groezelig en geen helder schoon dekbed maar een grauwe deken. Wel ik slaap tussen de lakens, dus ook dat is geen probleem. Zitplaats is even breed als in duurdere klasse, 2 personen hebben een zitbreedte van de lengte van een bed. Maar van die drie mannen ging er nooit iemand naast me zitten. Er stond er eentje beetje in de gang, of ze zaten met z’n drieën tegenover me. De hele reis heeft niemand me aangekeken of wat tegen me gezegd. Wat ik absoluut niet leuk vond was dat een van die mannen steeds stompen uitdeelde aan een van de andere mannen en daarbij schreeuwde, die man die deze stompen kreeg lachte dan wat, maar duidelijk als een boer die kiespijn had. Ik ben maar een e-boek gaan lezen  en toen de mannen de bedden begonnen op te maken ben ik het toilet gaan opzoeken om daarna ook te gaan slapen. Owee….. dacht hetzelfde aan te treffen als in de 1e treinreis, maar dit was een Frans toilet en vreselijk smerig….. Ik was al gemakkelijk en wordt dat steeds meer wat betreft dat dingen anders zijn dan thuis, maar dit was echt te smerig voor woorden. Maar ja….. had inmiddels bijna liter water gedronken, dus…..
Terug in de coupe mijn 2 lakens uitgelegd en ertussen gedoken, liet ik mijn dag rugzakje in de andere trein vol vertrouwen op de grond staan, nu ging deze mee onder de lakens en tussen mijn buik en de rugleuning aan. Slecht geslapen, de stomp-man lag gelukkig in het bed boven mij, maar vond het geen prettige nacht. Raar was ook dat ik vanaf aankomen op het perron tot uitstappen nergens iets van treinpersoneel heb gezien. Niemand die de tickets controleerde ofzo. En het moge duidelijk zijn dat in deze goedkopere treinreis er geen eten/drinken werd geserveerd 😊.

Dinsdag. 7 januari 2020
Keurig op tijd, 04.15 uur aankomst Aurangabad. Blij dat ik kon uitstappen, slecht geslapen en elke 10 minuten op mijn iPhone kijken hoe laat het is. Aurangabad is een tussenstation, dus moet zorgen dat ik op tijd uitstap. Als eerste een toilet opgezocht, was redelijk schoon gelukkig en daarna met tuktuk richting hostel. Heel vriendelijke chauffeur, wist precies waar hij zijn moest en bij aankomst hostel bleef hij bij me tot zer (na aanbellen) iemand kwam om de poort van het slot te doen en me binnen te laten. Ruim opgezet hostel met hek eromheen dat dus ’s nachts op slot gaat. Men wist dat ik rond deze tijd zou komen, dus ik voelde me niet opgelaten ofzo. Gemengde slaapzaal met 8  stapelbedden en per slaapzaal een eigen badkamer (dus delen met 16 personen). Schoon, goed bed, heet water in de douches, prima. Uiteraard een gat in de dag geslapen en daarna heb ik de buurt wandelend beetje verkend. Niet veel bijzonders, wel wat meer normale eettentjes vlak in de buurt, verder de gebruikelijke straat-eetkraampjes, honden, koeien, geiten, enz.

Woensdag, 8 januari 2020
Ik ben in Aurangabad omdat ik naar de grotten van Ellora wil gaan, zo’n 30 km verderop en Aurangabad is de dichtstbijzijnde plaats daarvoor. Ga vandaag uitzoeken hoe ik daar kan komen, ik wil absoluut niet mee met een groepstour (behalve veel te duur, ook geen zin om achter iemand aan te lopen die bepaalt hoe lang ik ergens wel/niet mag kijken). De beste optie lijkt mij dus met openbaar vervoer, dus een openbare bus. Ik zag dat het busstation een half uur lopen van het hostel af was, dus lopend naar het busstation. Oops…. wel het busstation gevonden maar ook begrepen dat ik daar spijt van zou krijgen als ik dat zou doorzetten. Propvolle bussen en mensen hangend uit de bus als die wegrijdt. Misschien bieden ze mij als oude vrouw wel een zitplaats aan, maar ik wilde toch niet het risico lopen dat ik een uur lang als haring in een ton in zo’n krakkemikkige bus zou moeten zitten (en een uur terug). Dus terug naar het hostel om daar naar de andere opties te vragen. Op de terugweg even van de wandelroute afgeweken om in een leuk parkje wat te wandelen. Veel families met kinderen en veel schooljeugd. Niet opdringerig, absoluut niet bedelend, maar wel super nieuwsgierig naar mij. Een groepje jongeren bleef een tijdje met me oplopen en vroeg honderduit over waar ik vandaag kwam enz. De meesten kennen alleen die zinnen in het Engels, Where are you from? What is your country? What is your name? Maar ze wilden ALLEMAAL laten horen dat ze die zinnen beheersen 😊

Terug in het hostel bleek dat een tuktuk die afstand van 30 km ook kan afleggen en niet duur is. Voor 800 roepies (10 euro) brengt de tuktuk je van hostel naar ingang van de grotten, wacht daar net zolang als je wilt en brengt je terug naar hostel….. De openbare bus zou enkele reis ongeveer 50 roepies hebben gekost, dus 100 voor retourtje, dat is euro 1,30, maar ik gaf toch duidelijk voorkeur aan een tuktuk, luxe privevervoer voor nog steeds weinig geld. Plus dat hostel de tuktuk besteld, ze hebben afspraken met vaste chauffeurs, die zijn te vertrouwen en spreken redelijk Engels. Afspraak gemaakt dat ik om 08.00 uur zou worden opgehaald en uiterlijk 17.00 uur vertrek vanaf de grotten terug (of eerder, chauffeur wacht daar gewoon). Prima regeling !

Donderdag, 9 januari 2020
Kwam 10 voor 8 bij de receptie en daar stond al iemand op mij te wachten. Vriendelijke tuktuk chauffeur, netjes gekleed, sprak goed Engels. In de tuktuk kreeg ik een dekentje aangeboden, het zou fris zijn langs de weg. En inderdaad, dat dekentje maakte precies het verschil tussen comfortabel en koud. Uur gereden, halverwege stopte hij en bood me een glas thee aan, service van de tuktuk-organisatie. Dit keer geen melk erin, geen suiker, dus ik was er blij mee. Onderweg veel koeien op de weg gezien, op een plek zelfs drie gezellig bij elkaar die midden op de weg laten te herkauwen (of sliepen) en drie koeien bij elkaar is een groot oppervlak op een niet al te brede weg dus dat veroorzaakte gewoon een file. Alle verkeer gaat er heel voorzichtig langs en er wordt daar niet getoeterd !! Normaliter toeteren alle chauffeurs, zowel van tuktuks, gewone auto’s brommertjes, bussen, iedereen toetert gewoon continue. Maar bij de koeien dus niet.

Bij het grottenterrein afgesproken dat ik om 13.00 uur weer bij de parkeerplek van de taxies zou komen, als ik meer tijd wilde, zou ik bellen. En dan naar binnen. Weer 600 roepies (en 40 voor locals) en dan begint het circus van gidsen die zich aanbieden. De chauffeur had het me ook al aangeboden, een kennis van hem is gids, kreeg gereduceerde prijs van 500 roepies, maar ik heb dat afgewezen, ik wil lekker alleen rondstruinen. De gidsen binnen het terrein vroegen tussen de 2000 en 1000 roepies, dus er viel blijkbaar nog wel wat af te dingen. Maar ik ging alleen. Eerst gewandeld naar het einde van het terrein, en begonnen bij grot nr. 1 en zo verder richting grot nr. 16, mijn uiteindelijke doel van de dag. Prachtige grotten, enorm verschil met die in Mumbai op Elephants Island, daar was bijna niks te zien, hier erg veel beelden en versierselen in de grotten. Het bleek deze week scholvakantie te zijn waardoor en erg veel schooljeugd op excursie was. Wel onder begeleiding van leraren. Ook meestal in schooluniform, zodat je kon zien wie bij welke groep hoorde. En die wilden ALLEMAAL met mij op de foto. Op zich wel leuk, maar ook tijdrovend.

Na 2 uur slenteren, grotten bewonderen en selfies laten maken door kinderen (en door volwassenen, zowel vrouwen als mannen) kwam ik dan aan bij grot 16. Ik had thuis op een documentaire op TV de Kailasha Tempel gezien en heb die onmiddellijk bovenaan mijn verlanglijstje van India geplaatst. Ben speciaal naar Mumbai gegaan om vandaaruit naar Aurangabad te kunnen gaan en dan naar Ellora voor deze ene tempel……

Alle andere tempels hier zijn uitgehouwen uit de muur, er loopt een weg langs, en je kunt de grotten in om de binnenkant van die ene tempel te bekijken. En ze zijn adembenemend mooi en kunstig om te zien. Maar grot 16, de Kailahsa tempel is uitgehouwen van bovenaf naar beneden toe. Eindresultaat is een vierkant complex, aan de voorkant met een opening, en dus uitgebikt uit vulkanisch basalt van top naar beneden.  Het heeft meerdere verdiepingen, niet allemaal toegankelijk, maar veel wel (schoenen uit).  Zelfs de sculpturen in deze tempel zijn uit hetzelfde stuk rots gehouwen als de rest van de tempel. Het is de enige ter wereld die op deze manier (van boven naar beneden uit èèn enkele rots) is gehouwen.

Ik ben eerst langs een moeizame weg naar boven geklommen om van daar over de rand van bovenaf het Tempel complex te kunnen zien. Mooi, niet te beschrijven, misschien duidelijker als ik beken dat ik bovenop die rand naar beneden kijkend een potje heb zitten janken van positieve emoties. Wat ben ik een geluksvogel dat ik in staat ben om hierheen te kunnen reizen en dit te kunnen zien.

Dan dezelfde weg teruggeklauterd en het complex van binnenuit bewonderd. Absoluut de reis waard, bijzonder indrukwekkend. Heel veel foto’s gemaakt, ik plaats ze niet allemaal hier, als je wilt kun je eens googlen op Kailasha temple Ellora, dan zie je meer professionele foto’s.

Was ik 2 uur in totaal bij grot 1 t/m 15, ik heb ook 2 uur bij deze nr. 16 rondgewandeld. Daarna geen zin meer in andere grotten, (er waren er 34 in totaal) ik had gezien wat ik wilde en wilde met deze mooie herinnering afsluiten, dus op weg naar de P van de taxies. Mijn chauffeur zag me al aankomen en stelde voor om ergens wat te lunchen, beetje weg van het toeristische en duurdere en slechtere eten. Vond ik best. We kwamen ergens aan waarvan ik dacht dat het erg luxe en duur zou zijn, maar dat viel reuze mee. Luxe  en netjes en schoon wel, maar erg goedkoop. Had me voorgenomen om het eten van de chauffeur ook te betalen, maar die bleek gratis te eten, dus was het helemaal goedkoop (185 roepie, ongeveer 2,50 euro) voor 1 liter verzegeld water, paneerbrood, gebakken rijst met kip en een groenteschotel. Buiten in een prachtige tuin, in de schaduw van een boom, heerlijk relaxed.

Op de terugweg wilde de chauffeur nog ergens stoppen bij een (gratis toegankelijke) demonstratie van een zijdefabriek, waar sari’s gemaakt worden, maar dat heb ik afgewezen, niks voor mij. Dus terug naar hostel. Onderweg getuige van een ongeluk van een tegemoet komend brommertje dat probeerde uit te wijken voor een overstekende geit en daarbij ten val kwam. Geiten zijn misschien ook heilig? Er lopen er in ieder geval genoeg vrij rond en heb nog nooit gezien dat iemand er hinder van ondervond. De tuktuk reed door en gaf aan dat als het zo druk verkeer op de weg is dat in een dergelijk geval het verkeer op dezelfde weghelft eventueel hulp biedt, waardoor er niet 2 maar slechts 1 wegdeel opstopping kan krijgen.   De geit zelf is overigens veilig aan de overkant gekomen en liep op z’n dooie gemak door.
Iets na 3 uur weer in hostel, moe maar met een ontzettend goed gevoel over de afgelopen dag. Vanwege de positieve indruk van deze chauffeur gelijk gevraagd of hij me zaterdag van hostel naar vliegveld wilde brengen en tijdafspraak gemaakt. Rest van de dag wat gelezen, tevergeefs WiFi gezocht, op tijd naar bed.  

Vrijdag, 10 januari 2020
Eigenlijk had ik vandaag terug willen vliegen naar Delhi, maar de prijzen van vliegtickets van vandaag waren bijna het dubbele van die van zaterdag, dus nog een extra dagje in AUrangabad. Me door een tuktuk naar een kleinere versie van de Thai Mahal laten brengen. De Bibi Ka Maqbara, ofwel de Baby Thai Mahal. Ik ga straks de echte ook zien, samen met de singelreis, maar leek me leuk om hier vast een voorproefje te krijgen. Was er erg druk en weer dezelfde selfie-vragen. Maar nogmaals, men is beleefd en vriendelijk en ik ervaarde het niet als lastig. Je moet entree betalen om binnen het complex te kunnen komen, dus er zijn daar absoluut geen bedelaars. Einde van de dag ergens wat gaan eten. In dit hostel mag je geen meegebracht eten nuttigen en je kunt er ook niks kopen. Er is ook geen keukentje ofzo, dus ik zag geen kans om noodles met heet water te maken. Eten buiten de (hostel-)deur blijft moeilijk. Absoluut niet vanwege de kosten, het is hier echt spotgoedkoop. Maar er zijn geen of in ieder geval moeilijk te vinden eetplekjes waarvan ik de hygiëne vertrouw. Tot nu toe heb ik steeds hostels in goedkopere woonwijken en daar eet men van straatkramen. Gelukkig hier dan wel iets gevonden, jammer dat ik dit nu pas ontdekte, maar beter laat dan nooit. Besloten om zaterdag voor mijn vertrek daar ook nog even te gaan eten.

Zaterdag, 11 januari 2020
Om 10.00 uitgecheckt, koffertje in hostel achtergelaten en gaan ontbijten bij mijn nieuw ontdekte restaurantje. Daarna nog wat rondgelummeld in en om hostel en om 14.00 uur kwam mijn tuktuk chauffeur me halen voor rit naar vliegveld. Vertrek vliegtuig is pas om 17.20 uur, maar beter te vroeg dan te laat. Misschien moet ik zoeken naar de juiste gate ofzo? Bleek een mini—mini vliegveld te zijn, een hal met twee deuren, een voor de hal in en uit te gaan vanaf openbare weg en een voor de hal uit te gaan richting vliegtuig of hal in te gaan vanaf vliegtuig. Deed me denken aan Ushuaia in het uiterste zuiden van Zuid-Amerika, daar kwam een man met een trapje en een kartonnen bord steeds de aankomst- en vertrek van vliegtuigen op de infoborden wijzigen. Hier in Aurangabad was helemaal geen infobord. Er gaan blijkbaar niet zoveel vliegtuigen per dag weg van hier. Er werd omgeroepen dat het boarding zou beginnen en ik ben op goed geluk in de rij gaan staan (tijdstip kwam wel overeen) en op vertoon van mijn instapkaart werd er goedkeurend geknikt. Dus ben maar het vliegtuig ingestapt. En 1 uur 50 minuten later geland in Delhi, dat ging wel wat sneller dan met de trein. Op deze korte vlucht kreeg ik ook nog een maaltijd aangeboden en wat te drinken.
 

Het was me al eerder opgevallen dat India erg bezig is met voorlichting over zo weinig mogelijk gebruik van single-use plastic. Je krijgt nergens plastic bekertjes, of anderszins iets van plastic als het ook anders kan. In vliegtuig bijvoorbeeld krijg je papieren bekertjes, houten bestek, kartonnen bordjes. En bij ophalen afval worden plastic waterflessen apart opgehaald en die gaan in een krimpautomaat. Die krimpautomaten staan ook overal in de stad. En nergens krijg je iets van plastic aangeboden. Wil je in de supermarkt er een tasje bij? Krijg je een grote jute zak voor 5 roepies in de supermarkt en een van oude kranten gevouwen papieren zak bij de straatkraampjes. En in de gewone winkels krijg je een schone stevige papieren zak. In de trein van Delhi naar Mumbai kreeg ik het eten op afwasbaar servies met gewoon (ijzer) bestek en glaswerk om te drinken. De lakens zitten daar per 2 stuks verpakt in gesealde papieren zakken. Nergens plastic. Maar het zal nog lang duren voordat de al bestaande plastic afval overal is opgeruimd. Langs de wegen en aan het strand enz. waar veel mensen in krotten wonen is veel afval, bijna alles plastic.

Nu ik al beetje de weg ken in Delhi niet met een taxi maar met de metro naar mijn hostel. Daar wachtte mijn bed (netjes verschoond) op me en in mijn afgesloten locker mijn grote rugzak.
Welkom terug 😊 Bij aankomst was een meisje uit Argentina ook net in de slaapzaal en ik wist dat ze te veel bagage had voor haar koffer en dat ze deze week terug naar huis zou gaan. Ik heb haar mijn rolkoffertje aangeboden. Die kan ik toch niet meenemen op de singelreis en zij was er erg blij mee.

Zondag, 12 januari 2020.
Ik dacht eindelijk weer goed werkend WiFi te hebben, maar bleek dat deze hele dag het internet overal in Delhi erg slecht was. Dus mijn reisblog moet nog maar een paar dagen wachten. Vandaag eigenlijk niet veel gedaan. ben naar metro museum geweest, erg indrukwekkend wat ze in zo weinig tijd gemaakt hebben aan metrowerken. Kreeg na een foto gemaakt te hebben gelijk een waarschuwing dat een 2e foto een grote boete zou betekenen.....
Verder in hostel wat gewassen, mijn rugzak inhoud nog eens goed bekeken en geconcludeerd dat er wat oude kleding weg kan omdat ik plek nodig heb voor de nieuw gekochte India kleding. Bovendien had ik bij vertrek uit Nederland niet alleen mijn rugzak vol maar ook nog een kleine andere tas en uiteraard mijn dag-rugzakje. Ik wil eigenlijk alleen mijn grote rugzak en mijn dag-rugzak, dus zal moeten beslissen wat ik wel/niet wil meenemen.